The girl with the elephant tattoo

Zo, inmiddels zitten we in een soort jungle resort in Khao Sok en terwijl ik me kapot zweet door de tropische temperatuur blik ik nog even terug op één van mijn vetste ervaringen so far... duiken! 26 januari kwamen we aan op Koh Tao na een lange busreis, een paar uur wachten op de pier en nog een korte, mooie en gezellige veerbootreis. Op de veerboot kwam ik met een jongen aan de praat, Boar. Het klikte meteen en hij besloot om ook de duikcursus met ons te gaan volgen, gezellig. Samen met Ad, een man van ik gok mid veertig, Marlene, een Oostenrijkse van ergens in de twintig en Boar, begin twintig zaten we in een duikgroep. We kregen les van een Nederlandse jongen, Derek. Een gezellige Limburger die achter elke zin ‘hé’ zegt; zoals dat hoort in Limbo land ;)

Gelukkig hadden we de eerste dag dat we aankwamen vrij gehouden want we zijn in slaap gevallen en werden eind van de middag pas weer wakker. Gelukkig waren we nog op tijd voor een prachtige zonsondergang op het strand. Het is hier echt magisch mooi. De ochtend erna moeten we vroeg uit de veren en na een theorie les is het dan echt zover... duiken. Natuurlijk heb ik nauwelijks geslapen van de zenuwen en ook Michel lijkt wat nerveus. Wat voelt dat gek, zo’n vest –wat je een bcd noemt- met zuurstoffles achterop. Oh en dan het ademen door zo’n regulator zoals ze dat hier noemen. Ik was erg bang dat ik daardoor in paniek zou raken maar om eerlijk te zijn waren er zoveel vissen en ander moois te zien dat ik hier weinig last van had. We begonnen in het ondiepe gedeelte van de zee, met wat oefeningen. Ze lukten allemaal vrij aardig tot er een opdracht kwam dat we water in onze duikbril moesten laten lopen. Alle opdrachten doe je één voor één en Derek komt voor je staan wanneer je een opdracht doet. Hij heeft mooie, rustgevende ogen en een hele rustige uitstraling, wat voor mij veel scheelt. Toch raakte ik compleet in paniek toen ik niks meer kon zien door het water en dit ook bij mijn neus voelde. Ik wist niet hoe snel ik naar boven toe moest. Hierna ging de oefening goed, hoewel ik het wel verschrikkelijk vind. Na zo’n twintig minuten aan oefeningen is het tijd om terug de boot op te gaan en je spullen aan te sluiten op een nieuwe zuurstoftank. Hierna heb je even tijd om te chillen en daarna komt er een tweede duik met nog een paar oefeningen maar voornamelijk gevuld met het bekijken van de onderwaterwereld. Het is zo mooi, echt onbeschrijfelijk. En rustig. Ik denk dat ik mijn nieuwe therapie heb gevonden.

De duik cursus is omgevlogen en voor ik het wist was het tijd voor de laatste dag. Eerst een theoretisch examen, die Michel helaas niet kon maken omdat hij zich niet goed voelde en daarna was het tijd voor de praktijk. Gelukkig sloeg de medicatie die ik voor Mich had gehaald aan en kon hij hier wel mee naartoe. De oefeningen gingen goed hoewel ik het ‘doe je masker af en zwem een stukje’ verschrikkelijk vond. Ik had hem gevraagd om mij niet als laatste deze oefening te laten doen omdat ik dan tegen de tijd dat ik aan de beurt ben al zo’n 180 manieren heb bedacht waarop ik doodga. Helaas, hij koos mij toch als laatste. Eerst gaf ik aan de oefening niet te willen doen; ik was compleet in paniek. Hij haalde zijn schouders op en bleef naast mij drijven. Oké Marieke, genoeg gezeikt; doen nu! Dus een paar teugen adem en daar ging ik. Het ging hartstikke goed hoewel ikheel veel moeite moest doen om rustig te blijven en niet –zoals Brink dat zou zeggen-  te paniekeren.

Michel heeft de dag erna zijn tentamen gehaald terwijl ik een ‘fun dive’ ben gaan doen. Met een Franse jongen die bij de duikschool werkt ben ik gaan duiken. Twee duiken, de eerste zo’n 50 minuten lang en de tweede zo’n 45. We hebben onwijs veel mooie vissen gezien. En oh wat was het heerlijk stil onder water! Vooral de tweede duik; toen kwamen we geen enkele andere duiker tegen. Je hoort hoe je adem haalt, hij wees mij dingen aan die ik moest zien – zoals een kogelvis, een blauw gespotte rog, gigantische groupers en nog veel meer moois- en verder was het genieten. Ik zou het liefste op de bodem gaan zitten en om me heen kijken, er valt zoveel te zien!

We hebben veel tijd met Boar en Marlene doorgebracht dus het was jammer toen hun gisteren weer vertrokken. Gek idee eigenlijk.. dat je mensen ontmoet, bevriend met ze raakt, intens contact hebt en ze daarna waarschijnlijk nooit meer ziet.

Omdat Michel zijn examen in de middag moest maken besloot ik dat te doen wat ik al heel lang wil; een olifanten tattoo laten zetten. De avond hiervoor zijn we uit eten geweest met Boar en drie Argentijnse mensen; twee zussen en het vriendje van één van die zussen. Hun hadden allemaal tattoo’s die er geweldig mooi en gedetailleerd uitzagen. Ik vertelde ze dat ik al heel lang eentje wil maar het niet zo goed durf omdat ik niet weet bij welke shop ik het goed kan laten zetten. Ze vertelde me over deze shop, showden hun tattoo’s, vroegen een ander meisje om ook haar tattoo te laten zien (iedereen uit de kleren hahaha) en vertelden dat ze op Koh Tao veel bamboo tattoo’s zetten. Dit is een rituele manier van tattooeren. Ze gebruiken stokjes met scherpe punten om de tattoage te maken. Oké, ik was overgehaald, zocht contact met de vrouw van de shop en de dag erna ging ik na mijn fun dives op pad naar de shop. Het was een behoorlijk eind lopen maar eenmaal daar werd ik snel geholpen. De tekening werd gemaakt, er werd gekeken waar op mijn kuit hij precies moest zodat ie recht zat en daar ging ik. Naast mij lag een jongen die een hele sleeve kreeg en al vier dagen lang non stop in de shop zat om deze te laten maken. Het zag er waanzinnig mooi maar minimaal ook zo pijnlijk uit. Toen de jongen begon met mijn tattoo dacht ik nog; ‘oké niet fijn maar ik kan dit hebben’. Toen ging ie naar onderen..minder fijn. De buitenkanten van mijn kuiten waren helemaal pijnlijk. Samen met de jongen naast mij deelden we een pijnlijke ervaring, schept toch een band hea. Op een gegeven moment, na veel klagen over de pijn via de app tegen mijn broertje, maakte hij mijn been schoon. Waaaah was het gouden moment dan hier? Euhm nee, hij pakte het volgende stokje met iets kleinere en scherpere puntjes en ging weer vrolijk verder. Ahhhhh hou oppppp! Net alsof je een schaafwond hebt en iemand erin gaat lopen krassen. Gelukkig kwam het moment waarop hij mijn been schoonmaakte en ik dan ech.. euhh nee dus. Hup het volgende nog scherpere, kleinere stokje kwam eraan te pas en daar ging ie weer. Ik heb het overleefd en ben meer dan tevreden met het resultaat. Het is zo mooooooooooooooooi. Precies zoals ik wilde. Eindelijk een tattoo die voor mij symbool staat voor mijn reis in Afrika, Thailand en India. En nu natuurlijk ook symbool staat voor deze reis door Thailand. Ik heb geprobeerd het thuisfront te laten weten dat er een olifant op mijn kuit staat door foto’s te sturen maar tot op dit moment is het ze nog niet opgevallen, beetje jammer.

Vanochtend zijn we vroeg vertrokken vanuit Koh Tao naar Khao Sok. We vertrokken met de veerboot wat echt een hel was! De veerboot knalde keihard op en neer op het water. Kotszakjes werden uitgedeeld, de airco stond vol open en bij mij was de paniek volop aanwezig. Liever nog een tattoo dan deze veerboot reis! Gelukkig heb ik het –met dank aan Michel zijn hand die waarschijnlijk morgen nog pijn doet- overleefd en waren de twee busreizen daarna een makkie. We willen morgen graag de échte jungle van Khao Sok in maar aangezien wifi eruit ligt en ze hier overal de hoofdprijs vragen, moeten we nog even wachten met boeken. Ach ja, maar even een duik in het zwembad dan ;) Wat een straf.

Oh oh oh nog leuk feitje.. bij ons huisje, dat best hoog staat, liep een hele dikke, mooie en grote leguaan weg. Michel noemt m ‘Haagie’ want die dacht dat het een XL hagedis was. We missen m nu al.