The outback

Onze week in Cairns is voorbij gevlogen en op dit moment zitten we in Alice Springs en hebben we net onze eerste relocation erop zitten. Maar ik zal jullie eerst over Cairns vertellen.

Vlakbij Cairns ligt Cape Tribulation, een bijzondere plaats omdat hier twee werelderfgoederen elkaar hier treffen; Great barrier reef en het regenwoud. Een goede reden om een auto te huren en dit te gaan bekijken. Het auto rijden was een hele ervaring op zich. Airco die werkt, eenvoudig schakelen –bij Bobby zat de derde versnelling wat naar rechts toe-, cruise control en de mogelijkheid om snel op te trekken. Het rijden was dan ook geen straf, mede omdat de omgeving prachtig was. We hadden geluk met het weer want ondanks dat het regenseizoen gaande is in Cairns, hebben we niet zoveel regen gehad deze dag. Wel belemmerde dit het uitzicht. We konden helaas niet zien waar de twee werelderfgoederen elkaar kruisten, daarvoor was het te grauw. Het was alsnog erg mooi en tijdens de wandeling door het regenwoud hebben we zelfs nog een Cassowary gezien. Een soort grote vogel met kleurtjes. 

Op het einde van de dag zijn we met een krokodillentour mee geweest. Met een stuk of tien mensen op een bootje op zoek naar de krokodillen. Het leuke vond ik dat de schipper precies wist te vertellen welke krokodillen in de rivier leven, wat hun naam is en wat voor gedrag typisch voor elk individu is. We hadden geluk en hebben twee krokodillen gezien. De eerste was een kleintje, genaamd Erika. De tweede was een stuk groter en heette Scooter. Ook hebben we een hoop mooie kikkers, krabben en vleermuizen gezien. Het was genieten om in de natuur te zijn en om deze mooie dieren in hun natuurlijke omgeving te zien. 

Helaas hadden we niet meer zoveel tijd voor Mosman, wat ook een erg mooi nationaal park schijnt te zijn. We zijn nog wel heen geweest en konden met de laatste bus mee. De chauffeur was een gezellig man, vol met grapjes en verhalen. Hij zette ons af bij een mooie stop en vertelde ons dat als we mee terug wilden, we binnen 15 minuten weer klaar moesten staan, anders moesten we terug lopen. Nou, we zijn nog nooit zo snel naar een mooi uitzichtpunt ‘gelopen’. Het was meer snelwandelen eigenlijk haha. Aangekomen bij het eindpunt, een mooie rivier, hebben we een paar keer GENIET GENIET GENIET gezegd om er zeker van te zijn dat we hadden genoten. Vervolgens snel weer terug naar de bus en na eventjes wachten kwam de vrolijke buschauffeur weer aanrijden. Het was een gezellige dag die we hebben afgesloten met een diner in Port Douglas.

De avond voor het duiken hebben we internet nog even afgespeurd om te bekijken hoe het ook alweer allemaal moest. Het was toch al bijna een jaar geleden dat we voor het laatst gedoken hadden. 

In de ochtend ging op tijd –te vroeg- de wekker en zijn we naar de haven gesjokt. Of nou ja, Michel heeft zulke lange benen, die kan niet sjokken haha. Voordat we de boot opstapten was ik druk in gesprek met een Nederlands stel wat ook mee ging. Helaas kwamen we niet bij hun in de duikgroep omdat hun al veel meer duiken dan ons hebben gemaakt dus bij de ervaren duikers in de groep werden geplaatst. De eerste duik vond ik spannend. De eerste paar minuten had ik moeite met ontspannen met als gevolg dat ik hard op mijn mondstukje beet. Totaal niet nodig en met spierpijn in mijn kaken als gevolg. Toen we ‘beneden’ aankwamen moesten we op de bodem zitten zodat één van de duikers nog even snel twee oefeningen kon laten zien. Hij had al een paar jaar niet gedoken dus de duikinstructeur, Vince, checkte of hij dit nog kon. Hierna begonnen we en kon ik al snel ontspannen. Het is zo mooi, zo rustig, zo zen onder water. Vissen, koraal en andere duikers, dat is wat je ziet. Alles wat je doet is prima en de enige communicatie die aanwezig is bestaat uit de vraag ‘hoeveel zuurstof heb je nog’ en het aanwijzen van vissen, plus uitbeelden welke dit zijn. Ja, doe mij de onderwaterwereld maar. 

In de eerste duik zagen we helaas niet zo heel veel spectaculairs en ik was dan ook een beetje teleurgesteld. Ik had me het prachtigste koraal voorgesteld en dat was zeker niet wat ik zag. Gelukkig was de tweede duik al een stuk specialer. We zagen maar liefst drie schildpadden en ook het koraal was hier zoveel mooier. De laatste duik was voor mij denk ik het meest bijzonder. Ik zag vanuit mijn ooghoek wat zwemmen en toen ik keek zag ik zoiets moois.. een haai. Een prachtige white tip reef shark. Helaas, ik was de achterste van de groep en kon de aandacht van de anderen niet op tijd trekken. Ook Michel kon ik helaas niet op tijd bereiken om hem de haai te laten zien. Het was ook erg kort dat ik hem zag. Hij zwom heel even mijn kant op en besloot toen af te slaan. Kort maar krachtig, ik stuiter nog steeds na van deze toffe ervaring.

Aan het einde van de dag waren we beiden kapot. Duiken kost veel energie. We zijn hierna meteen in de bus naar de bioscoop gegaan want Michel wilde graag de Dragonball Z film zien. Na wat eten in het winkelcentrum en een gesprek met Ben die ons graag wilde overtuigen van Jezus zijn aanwezigheid, begon de film. Het was zeker een toffe film maar daarna wilde ik eigenlijk alleen maar slapen. Gelukkig waren we net op tijd voor de laatste bus die ons op zo’n tien minuten lopen van ons hostel kon afzetten. Helaas konden we nog niet rusten omdat we onze tassen nog in moesten pakken want vrijdag was het dan echt zover; relocaten.

In de ochtend zijn we naar het verhuurbedrijf gebracht en hier hebben we onze camper van, Ernst gedoopt door Sjaak, opgehaald. De eerste paar kilometers was het echt wennen aan het rijden met Ernst. In de zijspiegels kon je alleen de strepen op de weg zien en niet wat er achter je rijd en de achteruitkijk spiegel deed helemaal niet mee omdat daar het ‘woonblok’ van de camper zat. 

De outback is een hele ervaring. Je komt weinig mensen tegen en de natuur is erg dor. Een hele overgang na het groene Cairns. De omgeving veranderd constant maar echt groen word het niet. Wel was het heel erg warm, extreem warm. Het slapen was dan ook een flinke uitdaging. Ik moet zeggen dat het rijden erg goed ging. We hebben in vier dagen tijd ruim 2400 kilometer afgelegd. De grootste uitdaging –buiten het slapen om- vond ik het maken van een hike bij de Devils Marbles. Dit zijn prachtige, rode stenen in het midden van de outback. Alleen is er behalve de hitte een uitzettend grote uitdaging aanwezig; vliegen. Ongelofelijk veel, irritante, vliegen. En niet het soort dat om je heen vliegt. Nee, het soort dat probeert in alle openingen te kruipen. We liepen met handdoeken om onze hoofden, zonnebrillen en petten op en nog probeerden die etters overal naar binnen te kruipen. En dan dat gezoem, bah. Nee, dit waren niet mijn favoriete momenten. Wel was het er erg mooi dus dat maakte wel weer één en ander goed. Toch hebben we afgezien van het overnachten op die plek en zijn we doorgereden naar een camping. Hier kwamen we vlak voor het slapengaan nog een bruine slang tegen. Een pracht beest die ik wel even van dichterbij wilde bekijken. Op het moment dat ik dichterbij kwam wilde de slang mij ook even bekijken. Wat erin resulteerde dat ik opeens heel hard kon lopen. Toch wel spannend zo’n slang haha. 

Oh ja wat ook nog een gedenkwaardig moment was tijdens het rijden, was toen we een auto tegenkwamen met grote lampen op zijn dak en de tekst ‘oversized vehicle’. We wisten niet helemaal goed wat we moesten doen dus Michel remde wel af en bleef rustig rijden. Vervolgens kwam er een politie auto aanrijden die met zijn lampen knipperde en recht op Michel af kwam rijden. Erg spannend en niet fijn. De agent wees met zijn arm uit het raam naar de berm waar Michel snel heen stuurde om een botsing te voorkomen. Blijkbaar moet je dus bij het zien van de eerste ‘waarschuwings auto’ meteen in de berm gaan staan en wachten tot de hele bups erlangs is. Wisten wij veel. Na de politiewagen kwam er een gigantische vrachtwagen aan met inderdaad een hele brede lading achterop. Hij nam de gehele weg in beslag. Een fraai gezicht. Het duurde wel even voor we over de schrik heen waren. Stomme politie agent.

Gisteren zijn we aangekomen in Alice Springs. Het is hier nog steeds warm. De camper van hebben we inmiddels ingeleverd en de volgende auto die we gaan herplaatsen kunnen we morgen ophalen. We willen heel graag naar Uluru toe rijden. Dit is zo’n zes uur rijden. Het enige nadeel; alle slaapplaatsen daar zijn mega duur. En met mega duur bedoel ik rond de 500 euro voor twee nachten. We gaan nog even goed nadenken hoe we dit gaan doen, misschien gooien we wel een matrasje achter in de auto. 

Ik zal nu eerst eens even mijn bikini tevoorschijn toveren zodat we het zwembad in kunnen. Bye mates