Sydney

Sinds vandaag werken we op een boerderij waar we stroom en Wi-Fi hebben dus hoog tijd voor een update. Tasmanië was ronduit geweldig. De natuur was overweldigend, de mensen ontzettend aardig en het vinden van een slaapplaats erg simpel aangezien er meer dan genoeg gratis kampeerplaatsen zijn. Ik heb nog een dag een fotografie cursus gevolgd, we hebben een prachtige grot bezocht, vogelbekdieren in het wild gezien, een wombat met een jong in zijn buidel gespot, wilde pinguïns gezien, vele wandelingen gemaakt, watervallen gezien en van een berg afgefietst op de mountainbike. Ongetwijfeld vergeet ik nu nog heel veel maar wat was het gaaf. En mooi. Tasmanië is prachtig, ik had er wel willen blijven. Na Tassie hebben we twee dagen in Melbourne, in een echte kamer geslapen. Even wat luxe na het vele reizen. In Tassie hebben we bijna elke dag wat ondernomen en flink wat kilometers afgelegd. Hierdoor hebben we een grote ronde kunnen maken en veel van het eiland gezien. Wat wel tot resultaat had dat we de laatste dagen nogal moe waren. De veerboot toch terug naar Melbourne ging een stuk soepeler dan de heenweg. We hadden nu de nachtelijke bootreis dus heb ik ook veel geslapen. We waren alsnog kapot toen we de ochtend erna in Melbourne aankwamen. Omdat het bijna Mich zijn verjaardag was en we eraan toe waren, zijn we voor twee nachten in een appartement gebleven. Toen we binnen kwamen lopen zag ik een gigantische kakkerlak. We kwamen direct als een welgetraind team in actie. Ik hield het raam open en Michel probeerde met een foldertje Zaza de kakkerlak uit het raam te wippen. Je had Michel moeten zien toen de kakkerlak keihard op zijn arm afrende en dus zijn hand aanraakte. Ik moet nog lachen als ik eraan denk. Het mooiste komt nog. Toen Mich eenmaal Zaza op zijn boekje had en met een boog het raam uit gooide, lande Zaza net naast een onschuldige voetganger op de grond –wij zaten op de eerste verdieping-, deze keek nogal geschrokken naar boven om uit te vinden waar Zaza vandaan kwam. Ik lag ondertussen op de grond te rollen van het lachen, geweldig. Afijn het slapen was lang niet zo fijn als in Bobby. Er was veel kabaal en lichten. Maar, het hebben van een douche op de gang die niet op kleingeld werkt en een wc die je gewoon kunt doorspoelen voelde heel luxe, heerlijk. Op Mich zijn verjaardag zijn we naar een concert van Parkway Drive geweest. In het voorprogramma speelden Thy art is Murder en daarna één van mijn favoriete bands Killswitch Engage. Jammer genoeg hadden we zitplaatsen wat voor mij best moeilijk is haha. We hebben beiden ontzettend genoten en een mooie avond gehad. Hierna zijn we zo snel mogelijk uit Melbourne weggegaan. Onze volgende stop was de Blue Mountains. Hier zijn we met een paar tussen stoppen gekomen en ook dit was weer schitterend. Ik kan me in dit land volledig uitleven qua fotografie. Zoveel mooie natuur en dieren, geweldig. Inmiddels heb ik ook een vogel boekje gekocht dus i.p.v. ze alleen te spotten en te fotograferen, kan ik nu ook kijken hoe ze heten. Ik vind het helemaal geweldig. En nu zijn we inmiddels bijna een week in Sydney. We hebben erg veel geluk gehad wat betreft de slaapplaatsen. Michel heeft elke keer gratis overnachtingsplaatsen gevonden. Eerst hebben we een aantal dagen bij een hondenpark op de parkeerplaats gestaan. Dit was aan het water en via een kleine wandeling kwam je bij de veerboot uit. Ik heb het nooit geweten maar blijkbaar is het heel normaal om in Sydney met de veerboot te reizen. Na zo’n twintig minuten op de veerboot kwamen we bij het Opera house uit en stiekem vind ik hem in het echt helemaal geweldig. Op de foto’s heeft het mij nooit zoveel gedaan maar in het echt vind ik het helemaal leuk. Al vrij snel spotte ik een walvistour en besloten we om mee te gaan. Helaas was de zee nogal wild, wat best spannend was op de speedboot. De boot ging met nogal wat kracht op en neer. Ik heb een paar keer omgekeken naar de kapitein, die erg relaxed leek. Oké, prima, als jij nog geen stress hebt dan heb ik dat ook niet. Een meisje achter ons dacht daar anders over trouwens. Die liet regelmatig een OH MY GOD, OH JESUS, OH NO, horen. Wat vrij hilarisch was. Helaas hebben we geen walvissen gespot en was de zee te wild om nog verder te gaan. Gelukkig kregen we een voucher om de dag erna mee te gaan met de grotere boot om de tour nog eens over te doen. En ja hoor, na een hele school dolfijnen gezien te hebben, zagen we twee walvissen. Een mama en haar kalf. Jammer genoeg kwamen ze niet zo regelmatig naar boven en waren ze moeilijk te volgen. Hoewel aan de andere kant ook nog een moeder en haar kalf verscheen, hebben we niet zo heel veel van ze gezien. Wat dat betreft waren de dolfijnen vrijgeviger. De dolfijnen waren druk aan het vissen dus sprongen ze regelmatig uit het water en lieten zich veel zien, geweldig. Ook zijn we nog uit eten geweest met Anniek, ons oude huisgenootje van de Grampians. Anniek werkt nu in Sydney dus we moesten wel afspreken. We hebben heerlijk gegeten en gekletst. Het was zo ongelofelijk gezellig, ik geloof dat we nog wel een paar dagen hadden kunnen kletsen. En nu hebben we via Didi –beste vriendin van mijn nichtje die ook met haar vriend in Australië rondreist- een baan op een boerderij. Michel heeft gebeld en geregeld dat we hier aan het werk kunnen. De boer heet Bud en maakt een goede eerste indruk. We zijn gisteravond aangekomen en vanochtend begonnen met werken. Ik had nog niet eerder fruit geplukt –Michel heeft in Adelaide appels geplukt voor een poosje- en ik moet zeggen dat het me nog niet meeviel. Op de boerderij werken nog twee meiden en nog een stel. Helaas voor het stel moeten ze weg omdat ze niet lang genoeg zijn om de perziken bovenin de bomen te plukken, wat dus een gelukje voor ons is. Hoewel dat wel dubbel voelt om te zeggen. Vandaag zijn we met één van de Duitse meiden en Bud aan het werk gegaan. Bud heeft op zijn erf verschillende gewassen groeien maar ook op andere plaatsen. Vandaag gingen we naar een andere plaats toe, zo’n twee minuten rijden van de boerderij af. Hier kregen we een mand voorop onze buik hangen en werd ons uitgelegd hoe en welke perziken te plukken. In principe niet zo moeilijk, behalve dat je graag wilt laten zien dat je hard wilt werken –vooral omdat het onze proef dag was- dus dan pluk je nog wel eens te kleine perziken die eigenlijk nog wel even hadden mogen blijven hangen. Fysiek is het erg pittig werk. Het gewicht wat voorop je buik hangt trekt aan je schouders en nek. Het is dan ook een heerlijk gevoel wanneer je die zak mag legen en je voor tien seconden helemaal niets qua gewicht aan je hebt hangen. Hierna gingen we terug naar de boerderij en na een pauze was het tijd om de perziken te sorteren en in bakken te doen, lopende band werk dus. In principe ook niet zo moeilijk maar nog best vermoeiend en irritant omdat ik het precies goed neer wil leggen maar dat niet altijd lukt. Gelukkig is Bud geduldig en wijst je op een normale manier op dingen. Ik weet ook van mezelf dat ik altijd te snel alles goed wil kunnen. We maken nog niet zulke hele lange dagen maar hij heeft gezegd dat hij zal proberen zoveel mogelijk werk voor ons te vinden. Ik vind het prima, voel me na één dag al zo’n tien jaar ouder en wou dat ik een masseur uit mijn hoed kon toveren. Hopelijk kunnen we hier voor een tijdje blijven en wat geld verdienen. Ik had gehoopt na het schoonmaken niet meer te hoeven werken maar het geld verdwijnt als sneeuw voor de zon. Tot schrijfs xx