The high and the low

Ditmaal niet zo’n vrolijk ­blog als gewoonlijk want momenteel gaat het even niet zo lekker. Twee nachten geleden werd ik wakker zonder reden en besloot om op mijn telefoon te kijken. En daar was het appje waarvan ik zo gehoopt had hem nooit te krijgen. Margo, het paard waar ik al jaren voor zorg en op rijd, hadden ze moeten laten inslapen. Vergelijkbare situatie als jaren geleden met Merwin. Tijdens mijn afwezigheid te dik geworden, hier ziek van geworden en uiteindelijk niet meer te redden. Ik kan je vertellen, dat voelt klote.

Komt bovenop dat ruim een week geleden de moeder van één van mijn vriendinnen is opgenomen in het ziekenhuis. In de ochtend luister ik haar spraak berichtjes waarin ze verteld hoe het met haar moeder gaat. Elke ochtend luister ik met spanning deze berichtjes en hoop maar dat het een positief bericht is.

Al met al veel dingen die me doen beseffen hoever weg familie en vrienden zijn. Om toch maar een positieve noot te laten horen; Charlie en Michel zijn fantastische bronnen van afleiding. Michel heb ik midden in de nacht huilend wakker gemaakt omdat ik he berichtje over Margo had gelezen en zonder te klagen heeft hij me uren lang getroost. Charlie luistert al beter naar me en elke week doet hij nieuwe dingen uit zichzelf waaruit blijkt dat hij én heel veel leert én mij leuk vind. Niet zo leuk als hij ‘Michol’ vind trouwens haha. Het parttime moeder zijn is pittig, leerzaam en bovenal onwijs leuk. Als ik naar Charlie kijk smelt ik volledig en als hij dan zoals gisteren uit zichzelf onze ontbijtkommen opruimt.. man o man dan kan ik wel een dansje van geluk doen. Oké ik lieg.. dan doe ik een dansje van geluk. Waarop Charlie weer heel hard moet lachen waardoor ik nog meer smelt.

Ook heb ik een nieuwe vriendin ontmoet. Via de Facebook site ‘wereldvrouwen’, waar allemaal vrouwen met Nederlands  roots die over de hele wereld verspreid wonen contact met elkaar hebben, zijn we in contact gekomen. Toen we uit eten gingen konden we niet stoppen met kletsen. Suzanne is ook au pair en buiten dat om hebben we nog een aantal overeenkomsten, wat het erg leuk maakt om samen tijd door te brengen.

Deze week werk ik zes dagen dus alleen morgen ben ik vrij. Ik denk niet dat ik morgen veel ga doen behalve mijn bed uitgebreid knuffelen.

Ik ben nog steeds blij dat we hier zijn en trots op hoe we het doen. Beiden werken we hard, Michel die met zijn vouwfiets de folders rondbrengt en ik als parttime moeder. We hebben het leuk met elkaar en genieten van de schoonheid van het land. En ik ben realistisch genoeg om te weten dat het niet altijd alleen maar rozengeur en maneschijn kan zijn.