Grampians

Hoog tijd voor een update. Inmiddels zitten we alweer een week lang op onze nieuwe plekje in de Grampians. We werken op een camping in Halls Gap –Lake side camping mocht je het willen Googlen- als schoonmakers. Michel is een zogenoemde stripper, hij maakt de huisjes/tenten/campers leeg, hij stript ze van vieze was en voegt wat nieuwe spulletjes, zoals zeep toe en laat voor ons linnen achter. Hierna komen wij, de schoonmakers. Wij maken de hele bups schoon en hierna komt nog eenmaal iemand, vlak voordat de klant er is, langs om te controleren of het nog steeds goed schoon is en of er niets is vergeten. Het werk is wel oké. Het is niet zo leuk als met Charlie werken en ik vond het de eerste dagen ook lastig om te schakelen in mijn mind set. Ik werk normaal omdat ik het werk echt leuk vind en dit is mijn motivator. Nu kom ik net bij Charlie weg waar mijn werk bestond uit iets doen waar mijn passie ligt en waar ik ongelofelijk veel plezier aan beleefde. Hier is mijn motivator geld en het gezellig hebben met collega’s. Want leuke collega’s hebben we wel. We werken voor Rohan en Josephina. Laatstgenoemde komt ook uit Nederland. We wonen samen met Aniek en Milou op een camping zo’n twintig minuten rijden van de camping af. Rohan heeft hier een stuk of twintig race paarden staan. Op de camping lopen kangoeroes, emu’s en we hebben zelfs herten in de buurt van de camping gezien. Hier geniet ik voornamelijk van de paarden, wat een prachtige dieren. Als ‘huur’ moeten we vier uur per week op de boerderij helpen. De boerderij is nog maar net eigendom van Rohan dus alles moet nog opgeknapt worden. Toen we hier kwamen was het letterlijk een lege woning. Inmiddels staan er meubels en elke keer komen er kleine dingetjes bij waardoor het meer en meer ‘onze’ woning wordt. Op dit moment zijn Aniek en Milou hamburgers aan het koken voor ons, zit Michel voor de tv en ik ben lekker mijn blog aan het schrijven. We kunnen goed opschieten met de meiden, wat erg fijn is.

Wel is er heftig nieuws uit Nederland. De vader van mijn vriendin waar ik het in mijn vorige blog over had is overleden. Hij was opgenomen in het ziekenhuis waar hij net weer wat leek op te knappen. Tot ze opeens gebeld werden dat ze moesten komen omdat hij waarschijnlijk nog maar een paar uur te leven had. Ze hebben goed afscheid kunnen nemen maar jeetje, wat heftig zeg. En wederom voelt de afstand driedubbel zo groot. Ik ben trots op haar en haar vriend, ze steunen elkaar ontzettend, staan dag en nacht voor haar moeder klaar en regelen van alles. Daarbij blijft ze positief. Ik vind het dat zo mooi en knap. Ik denk niet dat ik zo sterk zou kunnen zijn. Het voelt erg rot dat ik niet bij de dienst kon zijn en sowieso weinig voor haar kan betekenen op dit moment. Ik kan niet wachten tot ik haar een knuffel kan geven.

Het afscheid van Charlie was heftig. Vlak voordat ik wegging hebben ze nog een nieuwe au pair gevonden die ik nog twee dagen heb kunnen inwerken. Een jong meisje uit het Franse gedeelte van Canada. Ik hoop maar dat het allemaal goed gaat. Charlie snapte er niks van toen ik hem probeerde uit te leggen dat we weg zouden gaan, wat natuurlijk wel te verwachten was. Ik hoop hem nog weer te zien, wellicht aan het einde van onze reis.

Verder eigenlijk heel weinig te vertellen. We wonen hier mooi, het werk verdiend super goed en is best leuk, de supermarkten zijn zo’n twintig minuten rijden vanaf hier en het samenwonen met Aniek en Milou bevalt harstikke goed. Oh en de moeder van vriendin 1 is naar een revalidatie centrum gegaan dus ook dat gaat goed, jeej. Wat ik ook nog vergeet te vertellen is dat ik de laatste dagen in Adelaide veel tijd met Suuz heb doorgebracht. Erg fijn en ik ga haar dan ook onwijs missen. En Heidy, de vrouw die de paarden samen met haar man traint, heeft al meerdere malen tegen Rohan gezegd dat zij mij wel goed kan gebruiken als hulp bij de paarden. Hopelijk lukt het haar om hem zover te krijgen.