Down Under

Zo, het heeft een tijdje geduurd maar hier dan weer een blog. De laatste tijd vliegen de dagen voorbij. Vooral de dagen waarbij het druk is op de camping lijken afgelopen te zijn voordat ze zijn begonnen.

Over het algemeen werken we vijf dagen in de week op de camping en zijn we twee dagen vrij. Afgelopen week waren we twee en een halve dag vrij dus zijn we erop uit gegaan. We zijn terug gegaan naar Zuid Australie om Mount Gambie r te bezoeken. Hier hebben we op een camping gestaan en in Bobby geslapen. De eerste dag was het prut weer en de tweede dag was niet veel anders. Hier hadden we geluk mee want doordat het zo hard regende deden de watervallen midden in de stad het. Deze werken alleen als het hard genoeg regent. Dikke prima, heeft het toch nog eens een voordeel. Ook zijn we naar Umpherston Sinkhole geweest. Een plaats die ook wel bekend staat als de gezonken tuin. Het is letterlijk een prachtig mooie tuin die gezonken is doordat de kalksteen is opgelost. Hier hadden we het geluk dat we een possum zagen. Hij stelde zich netjes voor; Pimmetje was zijn naam. Zijn kleuren waren zo onwijs mooi. Waarschuwingen aan het begin van de tuinen zeiden dat possums wel fruit mochten hebben maar geen ander eten. Gelukkig hadden wij nog –illegaal maar dat leg ik zo wel uit- een appel bij ons. Deze hebben we netjes met Pimmetje gedeeld. Pimmetje blij, wij blij, camera niet zo blij want het was een beetje donker door de regen en ik had mijn statief keurig netjes in de auto laten liggen zodat die niet nat werd. Nadat de appel op was liet Pimmetje ons zien hoe hij allemaal door het grottenstelsel kon lopen. Het was een soort kiekeboe spel. Zo zagen we hem, zo was ie even weg door een gang heen en dan kwam ie weer tevoorschijn. Ja, mooie momenten. In de avond zijn we uiteraard gezellig uit eten gegaan.

De dag erna zijn we een wandeling gaan maken rondom Valley Lake. In Mount Gambier zijn twee hele bekende meren; Blue Lake – die, verrassend genoeg, ontzettend blauw is afhankelijk van het weer- en Valley Lake. De camping waar wij verbleven stond mooi in het midden van deze meren. We hebben een wandeling om Valley Lake heen gemaakt. Het was geweldig mooi en gezellig. Goed voor de beenspieren ook met al die heuvels hier. Hierna zijn we naar een grot geweest die de dag ervoor dicht was. Van een heel enthousiast meisje kregen we een rondleiding. Het bijzondere aan deze grot is dat er water in zit waar mensen ook kunnen duiken. Mits je de goede diploma’s hebt en vooral niet claustrofobisch bent. De grot heet trouwens Engelbrecht Cave, mocht je het willen opzoeken. De dagen weg waren geweldig, ging natuurlijk wel weer erg snel voorbij.

Verder gaat alles zijn gangetje wel. Het werken op de camping ben ik/zijn we inmiddels wel gewend. Het is gezellig met de collega’s en ook hier thuis op de boerderij is het leuk. Samen met Anniek en Milou hebben we elke week een thema avond. We hebben Spanje, Frankrijk en Amerika al gehad. Deze week hebben we even overgeslagen omdat ook Anniek en Milou een paar dagen vrij waren dus lekker naar Melbourne waren geweest en niet wisten hoe laat ze terug zouden komen.

Wat me wel dwarszit is dat nogmaals een ouder van een vriendin ziek is geworden. Kanker natuurlijk. Wat voelt het dan rot om samen te huilen en elkaar niet even vast te kunnen houden. Ook wil ik op zulke momenten het liefste mijn pap en mam even knuffelen en ze vooral verplichten om niet ziek te worden. Ik vind ouder worden niet erg maar dat dit soort dingen ‘horen’ bij het ouder worden –ouders verliezen- dat vind ik wel stom.

Afijn, het gaat nog steeds goed hier, ook met Michel. Ik heb regelmatig momenten waarop ik me ineens besef dat we het toch maar mooi doen. Samen hadden we een droom en deze maken we nu waar. Ook ben ik nog steeds helemaal gek op hem. Regelmatig denk ik; wat ben je toch lief, mooi, leuk, grappig en helemaal van mij.

Genoeg sappigheid, ik ga nog even van Acda en de Munnik genieten –theatervoorstelling ‘Spelen’- en wat foto’s op Facebook zetten.

Dag allemaal, dikke smok vanuit Down Under.

Het verhaal van de appel

Toen we vertrokken vanuit de Grampians had ik een appeltje voor de dorst mee. Eenmaal bijna bij de grens naar Zuid Australië aangekomen stonden er op meerdere borden met grote letters aangegeven dat je vooral GEEN fruit of groente vanuit andere plaatsen mee mocht nemen. Hier werden wij –doorgewinterde criminelen- best wel redelijk heel erg zenuwachtig van. Zo zenuwachtig dat we blij waren toen we aankwamen op plaats van bestemming mét ons appeltje.