Folders en koala's

Michel is terug gegaan naar zijn oude beroep; folders rond brengen. The Fringe –het festival waar hij werkte- is nu afgelopen dus in plaats van thuiskomen, eten en meteen weer weg naar zijn volgende baan, is hij nu in de avond gezellig thuis. Wel zijn de wijken hier een stukje groter als in Sebaldeburen dus heeft hij nogal eens last van zere voeten. En nee, die ga ik niet masseren want ik háát voeten.

Vandaag zijn we precies één maand en een dag in Adelaide. De tijd vliegt. De eerste heimwee begint al te komen.. ik heb zo’n zin om met Kaya te knuffelen en om met Margo te rijden. Natuurlijk mis ik mijn katten ook maar gelukkig hebben ze hier ook twee poezenbeesten waar ik minsten zo allergisch voor ben en die mij ook leuk vinden.

Door Melis haar reactie besefte ik dat ik nog niet zoveel informatie heb gegeven over bij wie we nou eigenlijk wonen. Koen is van oorsprong een Belg en Emma is een rasechte Australiër. Koen heeft twee eigen wijn labels, Bink en Yetti and the kokonut. Als ik het goed heb. Emma heeft een eigen bakkerij en is vroeger chef kok geweest. Oftewel, we hebben vaak lekkere wijn en vers brood. Ze werken beiden erg hard en maken lange uren. Ze zijn beiden rond de dertig jaar en hebben een eigen huis in Norwood. Op twee minuten lopen zit de eerste speeltuin en op vijf minuten lopen de supermarkt. Het zijn lieve mensen die erg blij zijn dat ik/we hier zijn. Ze zijn zeer tevreden hoe ik het met Charlie doe en dat geeft mij natuurlijk een erg goed gevoel. Ik kan me hier ook wel in vinden. Volgens mij doe ik het best goed. Tenminste, als ik kijk naar hoe Charlie op mij reageert. Als hij me ziet begint hij te lachen en regelmatig krijg ik spontaan een hele dikke knuffel. Oh en laatst zelfs allemaal hele natte-kleffe-ikkanjetandjesvoelen-kusjes. We hebben inmiddels onze eigen grapjes en dingetjes ontwikkeld en het plan hoe we hem kunnen ontvoeren begint serieuze vormen aan te nemen. Natuurlijk gaat het niet altijd van een leien dakje.. zo heb ik daarnet nog anderhalf uur bij hem gezeten omdat hij niet wilde slapen. Maar ook dat heeft zijn charmes. Mensen die mij kennen weten dat ik dingen snel saai ga vinden als het allemaal alleen maar goed gaat.

The Fringe is net klaar maar afgelopen weken zijn we daar veel geweest. We zijn naar zoveel comedy shows geweest dat ik daar de eerstkomende tijd niet meer heen hoef. Michel had via via ook voor mij een artiestenpas geregeld dus ook voor mij waren de optredens gratis en het bier goedkoper. Wel krijg je dan vaak de vraag wat je precies doet. Koen kwam met het briljante idee dat ik volgende keer bij die vraag moest zeggen dat Mich een dragqueen is. Oh wat heb ik gelachen toen ik dat daadwerkelijk zei en zowel Michel als degene tegen wie ik het zei me onwijs verbaasd aankeken. Koen en ik zitten qua humor in elk geval op één lijn.

Behalve naar dit festival gaan Michel en ik op mijn vrije dagen ook veel op pad. Zo zijn we al een dagje naar de Botanic Garden geweest om hier rond te lopen, in het gras te liggen, vogels te voeren en te lezen. We zijn naar Morialta conservation park geweest en gisteren naar Cleland wildlife park. Bij het Morialta conservation park, wat ik nu gewoon Morialta ga noemen want crisis wat een lange naam, waren verschillende wandelroutes. Eigenlijk was het net zoiets als waar we laatst gewandeld hebben. Jammer genoeg had Michel last van zijn voeten dus hebben we de kortste route gedaan. Deze zou naar een waterval gaan. Het waar meer een droogval. Doordat het weken lang zulk mooi weer is geweest, stroomde hier jammer genoeg geen water. Later nog maar eens naar terug dan. Het was een prachtig natuur gebied. En…. Overal zaten koala’s in de boom. Woooeeeehooeee, we hebben eindelijk koala’s gezien. Ze zien er zo lekker zacht en knuffelbaar uit. En zo heerlijk lui. Mocht ik ooit terugkomen in dit leven dan graag als een koala.

De dag erna zijn we naar de dierentuin –wat niet echt een dierentuin maar een wildlife park is- geweest waar we twee weken geleden onze eerste kangoeroe zagen. Nou vind ik het altijd een lastige keuze; ga je wel of niet. Ik wil dieren in het wild zien en houd er niet van als ze opgesloten zitten. Aan de andere kant maken wij mensen hun hele habitat kapot dus is het belangrijk dat we ze in elk geval op een manier proberen te helpen. Dit park sprak ons aan omdat de meeste dieren vrij rondlopen. Ze hebben een heel stuk grond voor zichzelf en huppelen hier vrolijk met soortgenoten rond. Je kunt aan het begin van het park brokjes kopen om aan de dieren die vrij rondlopen te geven. Met als afspraak dat je ze niet mag storen of dwingen en lief moet zijn. Oké, dat kunnen wij. Al snel zaten we onze eerste kangoeroes te voeren en te aaien. Ze zijn zo ongelofelijk zacht, dat had ik zeker niet verwacht. Het verschild per dier hoe ze de brokjes aanpakken. Sommigen slikken het van je hand maar als je een hongerige eend voert kun je ervan uitgaan dat je flink wordt gepikt. Het was een waanzinnige ervaring, hoewel dieren in het wild spotten nog steeds favoriet blijft. In de avond zijn we uit eten geweest bij een restaurant waar je geen voorgerecht moet bestellen. Want blijkbaar, dit wisten wij dus niet, krijg je van het huis ook al broodjes, hele lekkere broodjes. En zijn de voorgerechten immens groot. Gelukkig was het allemaal erg lekker en de helft van mijn hoofdgerecht heb ik vandaag maar als lunch opgegeten haha.

De werkweek is weer begonnen dus ik zal nog even een en ander schoonmaken voordat Charlie weer wakker wordt.

Bye bye mate