Far away from home

Meester Wim was in groep vijf mijn meester. Hij hield net als ik van de natuur. Het was een rustige man die altijd de tijd nam om mijn gevonden veren, blaadjes, insecten te bekijken. Hij leerde ons het liedje van Ome Willem en zijn kat en hoe we met gebaren erbij ‘de zeppelin’  konden zingen. Meester Wim woont vlakbij ons, maar een straat verderop. Zijn tuintje heeft altijd de heerlijkste bessen en aardbeien en hij werd nooit boos als ik daar een paar van opsnoepte. Eigenlijk kon hij daar altijd wel om lachen, zolang ik maar genoeg voor hem en zijn vrouw overliet. Zijn vrouw leerde ik pas later een beetje kennen. Ze gingen regelmatig samen wandelen. Vaak kwam ik ze tegen als ik met Kaya aan het lopen was en we maakten altijd even een praatje. Ik weet niet of ik ze ooit verteld heb dat dankzij Meester Wim mijn schooljaar een stuk beter vol te houden was. Hij was één van die paar leerkrachten die mij wel leek te snappen en me niet het gevoel gaf dat ik in de weg zat. Zijn vrouw was minstens zo lief en begroette me altijd met de allermooiste glimlach. Helaas zal ik haar nooit meer zien. Het grote monster kanker heeft ook op haar deur geklopt en haar van deze wereld meegenomen. Ik hoop dat ze nu vrij is van pijn en dat Wim ook zonder haar nog een gelukkig leven heeft.

Vriendin 1 haar moeder is voor het eerst naar buiten geweest na weken in het ziekenhuis te hebben gelegen. Ze heeft nog steeds een lange weg te gaan en ik moet toegeven dat ze erg veel tegenslagen krijgt. Gelukkig is ze buiten levensgevaar, bij kennis en heeft ze een geweldig netwerk om zich heen die alles voor haar doen. Ja, het zal nog flink knokken worden maar dat kan ze.

Vriendin 2 haar vader heeft te horen gekregen dat ook bij hem het monster dan kanker heet weer zijn inname heeft gedaan. Het is niet meer te genezen maar wel te behandelen. Het nare is dat ze zich hier al eerder doorheen hebben geworsteld en hij al genezen was. Dat is natuurlijk niet het enige nare maar het maakt het wel extra naar.

Mijn papa heeft last van pijn door zijn hele lichaam. Hij moest door de scan en daar komt uit dat hij versleten is. Na vanaf hele jonge leeftijd altijd hard aan het werk te hebben gewerkt, en met hard werken bedoel ik ook echt hard werken, geeft zijn lichaam nu aan dat het genoeg is. Rust en fysiotherapie zouden de truc moeten doen. Mijn pap geeft nooit toe wanneer hij pijn heeft, zelfs niet als hij dat overduidelijk wel heeft. Hij staat altijd voor anderen klaar, zelfs als hij zichzelf volledig weg moet cijferen en dit is hoe zijn lichaam hem bedankt.

Toch bijzonder, al deze mensen hebben dezelfde overeenkomst; hun lichaam laat ze in de steek. En waarom? Stuk voor stuk zijn dit mensen die altijd voor anderen klaarstaan, ze hebben een omgeving die van ze houd en toch mag dat allemaal niet baten. Het houdt me bezig, ik wil altijd graag het waarom van dingen weten maar hier kan ik wederom niet de vinger opleggen.

Terug naar Adelaide. De tijd gaat hier veelte snel voorbij, nog maar twee weken en drie dagen en dan moet ik Charlie verlaten. Zal ik hem ooit nog weer zien? Zal hij onthouden wie ik ben? Zal hij denken dat ik hem in de steek heb gelaten? Ik denk niet dat ik ooit nog als au pair aan het werk zal gaan. Want hoe neem je afscheid van een kind waarvoor je de afgelopen maanden als hoofd opvoeder hebt gefunctioneerd? Een vervanger hebben we nog niet gevonden wat me extra zorgen baart.

Adelaide zelf hebben we inmiddels wel zo goed als ontdekt. Het is een mooie stad waar veel te doen is en waar we voor ons gevoel nu het meeste wel gedaan hebben. Wekelijks zie ik Suzanne en uiteraard drinken we samen thee. Ook de bioscoop staat met regelmaat op het programma. En ook van haar zal ik straks afscheid moeten nemen.

Met Michel onderneem ik in het weekend af en toe nog wat. Het is niet meer zoals de eerste maanden dat we de volledige twee dagen die ik vrij ben, op pad gaan. Simpelweg omdat we niet zo goed meer weten waarheen.

Het oppassen op Mila en Joep is ontzettend leuk. Elke donderdagavond pas een paar uurtjes op zodat Fleur en Jan samen wat tijd hebben. Mila begint nu aan me te wennen en wat meer ondeugend te worden, wat ik wel leuk vind want dit betekend dat ze zich bij mij op haar gemak voelt. En wat is er nou mooier dan dat? De tijd nadat beide kids op bed liggen is me ondertussen heilig geworden. Het is volledig stil in huis, ik kan op de tv kijken wat ik wil, zoveel thee drinken als ik wil en hoef me niet druk te maken om het huishouden of wat dan ook. Genieten.

Wanneer ik werk probeer ik Charlie zoveel mogelijk nieuwe dingen te leren. Zo kan hij nu zijn jas en schoenen zelf aandoen, hebben we een perfect systeem met tanden poetsen –ik ga op de grond zitten, hij gaat tussen mijn benen zitten en bij aaaaaa doet hij zijn mond open en bij iehhhhhh doet hij zijn tanden op elkaar. Van hem moet ik altijd mijn rechterbeen over hem heen leggen waardoor het eruit ziet alsof ik hem vast klem haha-, brengt hij zelf zijn bordje en beker naar het aanrecht, ruimen we gezamenlijk al zijn speelgoed weer op en bedankt hij de kipjes wanneer ze een ‘aj’ hebben gelegd. Ook vind hij het haren wassen nu minder spannend en weet hij dat het niet de bedoeling is om een smoothie met de stofzuiger op te zuigen wanneer je niet meer hoeft. Charlie is gek op ‘My Pichel’ zoals hij Michel noemt en ook ik wordt niet vergeten. Wanneer hij me niet ziet vraagt hij ‘Pika werk?’, als hij me ziet zegt hij ‘Piiiiikaaaaa’ en vaak wordt dit opgevolgd door een dikke knuffel en de ‘vraag’ of ik met hem wil spelen. Oh dat heb ik Charlie ook geleerd. We hebben elke dag dit ritueel;

-          Hij; Mama?

-          Ik; Mama is naar het?

-          Hij; Werk

-          Hij; Papa?

-          Ik; Papa is naar het?

-          Hij; Werk

-          Hij; Pichel?

-          Nou heeft Michel twee opties, of hij is naar het werk of hij ligt in bed haha. Als hij in bed ligt is hij vaak niet veilig voor Charlie want die zal dan alles doen om naar onze kamer te rennen zodat hij bij Michel kan zijn.

-          Ik; Ja en Pika blijft bij?

-          Hij; Chaaaaalieee

Slechts één van onze vele rituelen. Het mooie is dat zijn ouders dit inmiddels ook gebruiken. Ik merk bij Charlie heel sterk dat als je maar uitlegt waarom dingen zo zijn of zo gaan, hij er vaak rustiger onder is en het gemakkelijker accepteert.

Volgens mij hebben we de afgelopen weken niet eens zoveel interessants meegemaakt hier in Adelaide. Ik ben uit mijn broek gescheurd, Michel regent regelmatig nat tijdens het folders lopen, we hebben veelte veel cadeaus gekocht voor Charlie zijn verjaardag op 3 juni, we hebben een gasstel in Mc LarenVale gekocht dus hebben daar nog een dagje doorgebracht en verder zagen we net op de foto’s dat we vooral veel gaan eten wanneer we vrij zijn. Wat wel onze hobby is denk ik. Naar de bioscoop gaan en eten. Goede hobby’s dacht ik zo.

Vandaag is het maandag en zijn we nog vrij. Straks moeten we nog even nieuwe folders ophalen voor Michel en verder hebben we wederom bijzonder weinig op de planning, heerlijk.